Nico Groen: Gekleurde streken zijn de mooiste!’

Onlangs stond Nico Groen in het blad van Café de Waal met een mooi stuk. Lees hieronder het verhaal.

Hij ziet een bruine muur en schildert die nu groen. Geen andere kleuren, alles moet Groen.

Hij luistert amper naar mijn vragen. Schilderen en interviewen gaan lastig samen. Wel luistert hij naar het aangename ruisen van de gebundelde varkensharen of het sissen van de roller, gedept in verf.  Ik zit met koffie en suiker op een toeschouwelijk zijspoor. Eretribune met verfemmer zetel.

Zijn geconcentreerde gezicht, omhooggeheven en meezakkend in het tempo van de roller, krijgt een dromerige uitdrukking, zijn groene ogen knijpen ietsje samen. Yoga met verf? Als hij spreekt heeft hij een mokje koffie beet. “Ik neem de roze, jij de groene.”

Vlaardingen, Julianalaan. Het is 10.07 uur. Nico Groen spreekt: “Dit is het hart van mijn werkgebied. Veel (voornamelijk particuliere) klanten zitten langs de Vlaardingervaart. Niet dat ik geen bedrijven wil of een school. Maar zo gaan dingen. Als kleine jongen zat ik op ambachtsschool. Met hout had ik niets en een vijl die over het ijzer ging gaf mij koude rillingen. De oplossing kwam toen ik 17 was. Vakantiewerk in de vorm van daklijsten schilderen. Op de knietjes voorovergebogen en verven. ‘Dat is het helemaal,’ dacht ik. ‘Lekker buiten en alleen.’ Dat gevoel ben ik nooit kwijtgeraakt. Het leuke is diversiteit. Je komt overal en nergens te lang. Een week of twee maximaal. Ik ben gestart bij De Goede Schilders. Daarna 14-jaar Kees van den Heuvel en Ron Cassa. Pas in 2009 voor mezelf begonnen. Zag erg op tegen administratie, binnenhalen nieuw werk enzovoorts. Maar dat is reuze meegevallen. Ik ben gestart toen ik wist dat ik 3 opdrachten had.”

De nieuwe eigenaar van het pand komt met zijn vrouw binnen. Hij: “Ik dacht dat het donkerder groen zou zijn.” Zijn vrouw: “Als het droogt, is het goed. Precies wat je wil.” Draait zich om: “Nog een koffie heren.” Wij zeggen geen ‘nee’.

Nico Groen: “Als je eerste opdrachten zijn betaald en er meer werk aankomt, word je vanzelf rustiger. Je gaat door en bouwt uit zover als gaat. Klanten melden zich via gsm of e-mail. Meest ga ik uit mijn werk naar een nieuwe klant. Werk opnemen en offreren.”Met gespeelde onwetendheid schudt hij zijn grijswitte hoofd. Mijn kinderen hebben met Google gespeeld en sinds die tijd sta ik op pagina 1 bovenaan. Wat ze hebben gedaan? Geen idee. Maar tik ‘Vlaardingse Schilders’ in en je ziet het.”

Nico Groen komt per definitie Vlaardingen niet uit om zijn gekleurde streken aan wand, vloer of plafond toe te vertrouwen. “Met Ron Cassa ben ik tweemaal meegeweest naar het buitenland. Hannover en Parijs. Een schilderklus hartje Parc Zoologique in het hoofdstedelijke Bois de Vincennes. Zeer mooi werk met Napoleontische invloeden.”

Ik ga er vandoor. Mijn aantekenboekje is gevuld. Zijn muur nog niet af. Nico stapt fier op zijn trap en het groene verticale feest herhaalt zich alsof geen stop heeft plaatsgevonden.